Showing results by author "Sinan Yaşar" in All Categories

Mustafa, futbolun büyülü dünyasına kapılmış bir çocuk. Onun için futbol sadece bir oyundan öte, adeta bir yaşam biçimi. Seçmelerde sergilediği olağanüstü yetenek, onu hayalini kurduğu takıma yaklaştırır. Mustafa için her şey yolundadır ta ki ailesinin taşınma kararı onu yepyeni bir şehre, yepyeni bir hayata sürükleyene kadar. Fakat Mustafa, yeni dostluklara adım attığı şehre alışmaya çalışırken yine futbol topu yardımına koşacaktır. Sinan Yaşar’ın kaleme aldığı Röveşata Mustafa`nın hikâyesi, minik okurları futbolun ve dostluğun büyülü dünyasına sürükleyen bir serüven.

“Şimdi bizi büyük bir tehlike bekliyor çocuklar. Misafirlerimizin dost mu düşman mı olduğunu bilmiyoruz. Sahip oldukları teknolojiyi bilmiyoruz. Benim için en önemlisi ise radyasyon sorunu. Uzaydaki radyasyon seviyesi dünyamızdaki radyasyondan onlarca kat fazla. Özel kıyafetlerimiz olmadan onlara yaklaşmamız sonumuz olabilir.” Sinan Yaşar’ın Çetin Ceviz beşlemesinin bu kitabı Çetin Ceviz ve Gizemli Misafirler – Sıra Dışı Bir Son’da öz eleştiri yapmanın önemini, yardımlaşmanın güzelliğini ve bilimin ışık tuttuğu birçok gerçeği okuyacaksınız.

“Ben Beyaz Bulut! Hiç alçak gönüllülük etmeyeceğim; bugün elinizdeki bu kitabı okuyabiliyorsanız, bunda benim büyük bir payım var. Çünkü insanlık tarihinde yazıyı bulan ve kullanan ilk kişi benim. Bu kitapta yazanlarsa işte benim hikâyem. Bir geyik böceğinin peşinde başıma gelenler.” Sinan Yaşar, Yazıyı Bulan Çocuk‘la bizleri Sümerler’in yaşadığı döneme, ilk şehir devletlerine, gündelik hayatın henüz doğadan kopmadığı, büyük keşiflerin yapıldığı çağlara götürüyor ve tarih, bu sürükleyici macerayla Sümer’de başlıyor…

“Kedi Ağacı’ndan kafama iki tane elma düştü. Kiraz ağacından düşen iki elma! Ben daha ne olduğunu anlayamadan birisi konuşmaya başladı: ‘Gökten iki elma düştü, biri sana, birisi yanındaki köpeğe. Üçüncüsü düşmedi; çünkü o, benim elimde.’ Daha önce hiç görmediğim bir kız, ağacın dalına oturmuş, gülerek bana bakıyordu. Elinde tozlu, kalın ve eski bir defter vardı. Daha doğru düzgün yüzünü bile göremeden ağaçtan atlayıp uzaklaştı. Hergünaç bile peşinden koşamayacak kadar şaşırmış, donup kalmıştı.

“Gözlüklü Çocuk, göz açıp kapayıncaya dek bizi gezegenin iki kutbundan birine getirdi. Etrafımız alabildiğine beyazdı. Kuzey Kutbu olduğunu tahmin ediyordum. Her ne kadar güneş olsa da daha önce böyle bir soğuk gördüğümü hatırlamıyorum. Büyük bir derin dondurucunun içindeydim sanki. Çevremizde bir tane bile görmesek de penguenler gibi birbirimize sokulup ilerliyorduk. Bir yandan da etrafımı izliyordum. Beş ay önce çöl sıcağındaydık, şimdiyse dünyanın en soğuk noktalarından birinde. Üstelik her an dünyanın en büyük kara etoburu kutup ayısıyla burun buruna gelebilirdik.”

“Tıpkı Dünya’mıza benzeyen bir gezegenin üzerindeydim. Yerde toprak, toprak üzerinde bitkiler vardı. Bitkiler olduğuna göre, su ve oksijen de olmalıydı. Bunları, bir saniyeden daha kısa bir sürede kafamdan geçirirken maskelerimize gelen uyarı ile oksijenin varlığını da anlamış olduk. İkimiz de maskelerimizi çıkardık ve yürümeyi yeni öğrenen bir bebek şaşkınlığıyla etrafımızı incelemeye başladık. Kocaman ve bomboş bir gezegenin üzerinde, sadece iki kişiydik. Her şeyi en baştan başlatabilirdik.”

“Kedi Ağacı’ndan kafama iki tane elma düştü. Kiraz ağacından düşen iki elma! Ben daha ne olduğunu anlayamadan birisi konuşmaya başladı: ‘Gökten iki elma düştü, biri sana, birisi yanındaki köpeğe. Üçüncüsü düşmedi; çünkü o, benim elimde.’ Daha önce hiç görmediğim bir kız, ağacın dalına oturmuş, gülerek bana bakıyordu. Elinde tozlu, kalın ve eski bir defter vardı. Daha doğru düzgün yüzünü bile göremeden ağaçtan atlayıp uzaklaştı. Hergünaç bile peşinden koşamayacak kadar şaşırmış, donup kalmıştı.