“Bedenim yok, ışık yok, karanlık yok, form yok, kavram yok…

Aslına bakarsanız… Size gördüğüm şeyi anlatabilecek kelimelerim yok.

Görmek ya da hissetmek yok. Sadece bütünlük içinde bir sonsuz oluş var… Ya da kelimelerim sadece bu kadar yakınına erişebiliyor yaşadığım şeyin.”

Kadının gözleri boşluğa odaklanmıştı bunları yazdıktan sonra… Bir süredir yazmakta olduğu ama kimseye söylemediği blogunun 6. Yazısıydı bu. Günlük yaşamında karşı karşıya geldiği sorunlar ve onlara yaklaşım tarzını, içsel çatışmalarından çıkardığı öğretileri aslında daha iyi idrak edebilmek için kendinden kendine ayna tutuyordu blogu boyunca. O güne kadar hiçbir yorum ya da görüntüleme almamıştı yazdıkları. Zaten bir beklentisi de yoktu. İçinden gelen yazma isteğini eski usul bir deftere karalamaktansa kolektif bilince ait hissettiği bu mecrada paylaşmak, içinden gelen yazma dürtüsünü daha çok tatmin edebiliyordu.

Kadının o güne dek çizdiği tüm hikayeler üst üste resmedildiğinde, ortaya kainatın resmi çıkmıştı. Galaksiler, kara delikler, süpernovalar, ölmekte olan yıldızlar ve yeni doğan nebulalar, gök taşları ve sonsuz potansiyel içeren dünyalarıyla, bütünüyle bir evren resmi…

“Böyle işte… Özetle hayatımın çoğu safhasında başkalarının yazdığı hikayelerde rol aldım, bana biçilen kostümleri giyip başkalarının repliklerini okudum. Fakat sana bahsettiğim o an, hiçbir yerde okumadığım, hiç kimsenin bana söylemediği, çok orijinal bir andı. Kendimi her şeyle bağlantıda, bütün ve tam hissettiğim bir an…”

Yaratım neydi?

İlk yaratım neydi?

Uzay sürekli yaratım içerisinde mi?